TEMA:
Tráxico final duns individuos marxinados pola sociedade despois dunha noite de esmorga.
ARGUMENTO:
A historia comeza cando Cibrán, un picapedreiro, é acusado e ten que declarar ante o xuíz.
Cibrán conta que cando vai cara o traballo atopa o Bocas e o Milhomes bébedos nunha estrada, e convenceuno para que vaia con eles de esmorga. Pasan o día enteiro (no que chovía abundantemente) na cidade de Auria, de borracheira. Ao saír dunha taberna deciden ir o pazo dos Andrada, onde din que vive unha fermosa muller que pouca xente mirou. Métense por un burato do xardín e mírana dende lonxe nunha fiestra.
Despois de seguir vagando por Auria, o Milhomes ten a idea de ir a un pazo onde traballa un parente seu, quen lles invita a quedarse na bodega , onde seguen a beber. Por descoido préndenlle lume ao pazo e escapan de alí. Despois, decidiron ir a unha casa de alterne. Na primeira bótanos fóra, e unha das mulleres dille a Cibrán que o Bocas deixou un home morto a noite antes, nunha taberna. Teñen que escapar correndo de alí, e van a outro lugar onde son mellor recibidos.
Fan plans de saír de Auria en tren pola mañá cedo, e para facer tempo dan voltas polas rúas, e nunha churrería o Milhomes rouba dúas botellas de augardente e continúan bebendo e vagando. Para que non lles atopen, agáchanse nunha igrexa, e ao saír van ao mesón do Roxo, onde perden todos os cartos.
Deciden voltar á casa dos Andrada, porque o Bocas desexaba estar coa muller que vira pola mañá, a que o final resulta ser unha boneca. O Bocas enfadase e di que quere estar cunha muller que non sexa prostituta. Para satisfacer a súa necesidade vai en busca de Socorrito, unha muller tola, que vive preto de vertedeiro de Auria.
Cando o Milhomes e Cibrán escoitan os berros da muller van correndo ata o lugar. O Milhomes saca unha navalla, e fere a Cibrán cando trata de paralo. Crávalle tamén a navalla ó Bocas e o mata. O Milhomes escapa do lugar por unha lagoa xeada, pero o xeo rompe e desaparece afundido.
O final da declaración, o xuíz ordena a volta ao cuartel de Cibrán. Este desesperado suicídase, aínda que non é segura como foi a súa morte.
PERSONAXES:
Cibrán: coñecido tamén polo “tiñica”, “puchapodre” ou o “castizo”. É un picapedreiro, que ten un fillo froito da relación cunha prostituta.
O Bocas: é un home corpulento, de carácter forte. É de salientar tamén a brutalidade que o vai caracterizando ao longo de toda a obra.
O Milhomes: ou tamén coñecido por “maricallas” ou “setesaias”. Tiña un oficio de xastre e unha maneira de ser moi burlona, a cal foi consecuencia de numerosas pelexas, como por exemplo a que mantivo co Bocas e que finalmente remata co incendio do pazo.
OPINIÓN PERSOAL:
É un libro un tanto peculiar, xa que toda a acción transcorre en vinte e catro horas. Chamoume a atención o papel do xuíz neste libro, o que se mantén como interlocutor toda a obra.
O que máis me intrigou foi o final, onde Cibrán se mata, pero sen ter moi clara a forma.
Sinceramente, non é un libro que recomendaria, xa que ao principio é un tanto pesado polo galego no que está escrito, no que aparecen todo tipo de vulgarismos, afereses, epenteses…
Noelia Martínez Novelle
Tráxico final duns individuos marxinados pola sociedade despois dunha noite de esmorga.
ARGUMENTO:
A historia comeza cando Cibrán, un picapedreiro, é acusado e ten que declarar ante o xuíz.
Cibrán conta que cando vai cara o traballo atopa o Bocas e o Milhomes bébedos nunha estrada, e convenceuno para que vaia con eles de esmorga. Pasan o día enteiro (no que chovía abundantemente) na cidade de Auria, de borracheira. Ao saír dunha taberna deciden ir o pazo dos Andrada, onde din que vive unha fermosa muller que pouca xente mirou. Métense por un burato do xardín e mírana dende lonxe nunha fiestra.
Despois de seguir vagando por Auria, o Milhomes ten a idea de ir a un pazo onde traballa un parente seu, quen lles invita a quedarse na bodega , onde seguen a beber. Por descoido préndenlle lume ao pazo e escapan de alí. Despois, decidiron ir a unha casa de alterne. Na primeira bótanos fóra, e unha das mulleres dille a Cibrán que o Bocas deixou un home morto a noite antes, nunha taberna. Teñen que escapar correndo de alí, e van a outro lugar onde son mellor recibidos.
Fan plans de saír de Auria en tren pola mañá cedo, e para facer tempo dan voltas polas rúas, e nunha churrería o Milhomes rouba dúas botellas de augardente e continúan bebendo e vagando. Para que non lles atopen, agáchanse nunha igrexa, e ao saír van ao mesón do Roxo, onde perden todos os cartos.
Deciden voltar á casa dos Andrada, porque o Bocas desexaba estar coa muller que vira pola mañá, a que o final resulta ser unha boneca. O Bocas enfadase e di que quere estar cunha muller que non sexa prostituta. Para satisfacer a súa necesidade vai en busca de Socorrito, unha muller tola, que vive preto de vertedeiro de Auria.
Cando o Milhomes e Cibrán escoitan os berros da muller van correndo ata o lugar. O Milhomes saca unha navalla, e fere a Cibrán cando trata de paralo. Crávalle tamén a navalla ó Bocas e o mata. O Milhomes escapa do lugar por unha lagoa xeada, pero o xeo rompe e desaparece afundido.
O final da declaración, o xuíz ordena a volta ao cuartel de Cibrán. Este desesperado suicídase, aínda que non é segura como foi a súa morte.
PERSONAXES:
Cibrán: coñecido tamén polo “tiñica”, “puchapodre” ou o “castizo”. É un picapedreiro, que ten un fillo froito da relación cunha prostituta.
O Bocas: é un home corpulento, de carácter forte. É de salientar tamén a brutalidade que o vai caracterizando ao longo de toda a obra.
O Milhomes: ou tamén coñecido por “maricallas” ou “setesaias”. Tiña un oficio de xastre e unha maneira de ser moi burlona, a cal foi consecuencia de numerosas pelexas, como por exemplo a que mantivo co Bocas e que finalmente remata co incendio do pazo.
OPINIÓN PERSOAL:
É un libro un tanto peculiar, xa que toda a acción transcorre en vinte e catro horas. Chamoume a atención o papel do xuíz neste libro, o que se mantén como interlocutor toda a obra.
O que máis me intrigou foi o final, onde Cibrán se mata, pero sen ter moi clara a forma.
Sinceramente, non é un libro que recomendaria, xa que ao principio é un tanto pesado polo galego no que está escrito, no que aparecen todo tipo de vulgarismos, afereses, epenteses…
Noelia Martínez Novelle
No hay comentarios:
Publicar un comentario