A BANDA SEN FUTURO. Marilar Aleixandre

O conto trata dunha rapaza de dezaseis anos chamada Carlota, que ten a cabeza rapada por culpa dun eccema, e aparte cambiase de cidade e tense que cambiar de instituto.
Ela colle o xornal e recorta unha foto de Poch e pona na parede da súa habitación e de vez en cando fala con el.
O primeiro día de colexio todo o mundo rise de ela, e sobre todo una rapaza co pelo longo chamada Lidia que Carlota odia dende ese momento. A Carlota gústalle Miguel, un rapaz da súa clase, pero a el gústalle Paulina unha amiga de Carlota.
Carlota un día pide un desexo malo para Lidia e Lidia sofre unha intoxicación e Carlota pensa que é pola súa culpa, pero a avoa dille que non foi culpa súa.
No instituto a clase de Carlota teñen moitos problemas coa profesora de plástica pero seu titor, o chamado Míster Bean, arranxa todo.
Roberto o profesor de lingua propón facer unha obra de teatro, todo o mundo di que si. A Carlota tocoulle ser o Dencho que por sorte ten que levar capucha.
Moncho axuda a Carlota a elixir a roupa que vai levar na obra.
A avoa de Carlota dille que ten cancro, ela ponse moi triste e empeza a estar máis tempo con ela.
Uns días antes van ensaiar todos a obra de teatro.
Un día cando Carlota estaba no baño quitando a maquillase entrou Moncho e díxolle que se na obra actuaba sen o gorro, ela negouse, el dille que lle gusta moito e bícanse.
Cando Carlota vai buscar as probas o hospital, dinlle que xa pode deixar medrar o pelo, ela ponse moi contenta. Carlota dille a Moncho que xa pode deixar crecer o pelo e el dille se na obra vai quitar o gorro e ela dille que si.
Ao chegar a casa dille a súa avoa que ten noivo e ela alégrase.

VALORACIÓN PERSOAL

O que máis me gustou foi que o libro explica como é a realidade e que non e fácil facer amigos se tes a cabeza rapada e máis se te cambias de instituto.
O que menos me gustou foi como acabou o libro porque non di o que pasa coa obra de teatro nin o que pasa coa avoa.

Eu recomendo o libro porque é moi interesante e divertido e a min gustoume moito.


Saray Martínez Cabaleiro (2º ESO A)